In de DWDD was een nabeschouwing met CLaudia de Breij over haar oudejaarsshow. Naast allerlei andere treffende uitspraken was er deze uitspraak van Dolf Jansen. En Claudia onderschreef die van harte. We zoeken te veel naar de verschillen en te weinig naar gemeenschappelijke dingen. Daar spelen de media een grote rol in want elk verschil in standpunt wordt tot op het bot afgekloven.

Dan komt het gemeenschappelijke niet meer in zicht. Het gaat dan altijd om de verschillen terwijl er een grote gemeenschappelijk deler is als bewoners van hetzelfde land. En iedereen denkt dat zijn haar standpunt de waarheid is of dat men gelijk heeft. Maar uiteindelijk moeten we samen verder. In het parlement wordt de gemeenschappelijke conclusie bepaald. Dan blijkt dat er wel een gemeenschappelijk standpunt is.

Discussies worden omgekeerd gevoerd. Namelijk vanaf de verschillen in plaats vanaf het gemeenschappelijke. En heb je de verschillen benoemd dan kom je er ook niet meer vanaf. Het debat in het parlement zou moeten leiden tot overtuiging van de andere gesprekspartners, maar dat zie meestal niet gebeuren. Eerder bijten de debaters zich steeds verder vast in hun mening.

Vrijwel nooit wordt er gesproken over de gemeenschappelijke basis die wij in het land en in het parlement hebben. Daardoor verliezen we ons in de verschillen. Claudia de Breij was op bezoek gegaan bij de vluchtelingenkampen en onderschreef de uitspraak van de premier:
“Dat we in een fantastisch land leven en wonen, waar hij verliefd op is en zeker naar toe zou vluchten.”  Misschien moet we dat weer van de asielzoekers leren, wat ons bindt en wat onze waarden zijn.

De hier aangegeven ontwikkelingen zijn landelijk maar komen steeds meer voor, ook in de plaatselijke politiek. Ook in de ondernemingen speelt dit een rol. Want de medewerkers lezen kranten en luisteren naar radio en kijken TV en krijgen die verschillen ook op hun bord. De verschillen gaan als een lopend vuurtje rond en aan de koffie en bij de bar worden deze uitvoerig besproken. En zonder veel bedenkingen worden de verschillen nieuwe feiten en halve waarheden.

De or moet daar zijn eigen mening over bepalen. Wat is nog waar en in welke mate zijn standpunten geloofwaardig. En wat te doen met de standpunten (van delen) van de achterban die het geheel anders zien. Is dat wat men als waarheid ziet ook in overeenstemming met de feiten. Is de opwarming van de aarde nu een feit of een bedenksel van de elite?

Is de invoering van de verhoging van de pensioenleeftijd nu terug te draaien? En moet de or daar een standpunt over innemen? En wat als de vakbonden dat ook vinden? Neemt de werkloosheid nu af? En komt dat door de economische groei? En wat is de rol van onze eigen onderneming daarbij? En als dat telkens weer onderwerp van discussie is wie geeft daar dan de doorslag in, de directie?

De or is anno 2017 anders dan in de jaren 70 van de vorige eeuw. Toen de or nog heel gewoon was.