De media staan bol van de berichten over het terrorisme. Met politici en deskundigen wordt in de media de stand van zaken besproken en vooral hoe het is te voorkomen. Wie moet er worden opgepakt en wat met de vluchtelingen te doen. Want de angst heerst hoewel we daar vooral niet aan moeten toegeven. Hoe zo? Angst is toch gewoon angst. Het lijkt erop dat ons iets overkomt wat nog niet eerder vertoont is.

Terwijl terrorisme van alle tijden en plaatsen is, eigenlijk hoort het bij het mens-zijn. Sommige kennen de Rote Armee Fraktion uit Duitsland of de Rode Brigades uit Italië, maar ook Frankrijk kende in de jaren 60 een terroristische organisatie. Wereldwijd hebben telkens weer religieuze, linkse of rechtse politieke organisaties getracht met terrorisme de maatschappij te veranderen. Maar de democratische rechtstaat bleef overeind.  

Terrorisme (van het Latijnse terror, paniek) is het zonder wettige grond plegen van ernstig geweld, of ernstige dreiging daarmee, met een politiek of religieus doel. In de meeste opvattingen over wat terrorisme is, moet het om illegaal geweld gaan, doorgaans gekoppeld aan burgers als slachtoffers. En zolang we een eigen manier van leven willen zijn er altijd groeperingen geweest die daar anders over dachten en met terreur hun doel trachten te bereiken.

Het gaat dus vooral om een strijd om de vrijheden van de burgers in de rechtstaat. Zodat we kunnen zeggen wat we willen en stemmen wat we willen en dat het vrij is wat je wilt geloven. Die vrijheid is essentieel. Maar wel voor alle burgers ook de minderheden. En door opleiding en ontwikkeling van de samenleving neemt die behoefte aan vrijheid ook steeds toe. Dat geldt op meerdere gebieden, ook voor de wijze waarop de arbeid is georganiseerd. Ook daar willen de medewerkers steeds meer vrijheid.

De CAO staat onder druk en steeds meer mensen kiezen voor het ZZP-er-schap. De sociale zekerheid bij het werk wordt minder nodig gevonden en het collectieve idee van de pensioenregelingen staat onder druk. Zal dit allemaal opgeofferd worden aan de behoefte aan meer individuele vrijheid? Kunnen medewerkers daar nog in vrijheid in kiezen?

Gelukkig hebben we daarvoor een democratie, maar dan moet die wel gebaseerd zijn op het respect voor de minderheden en niet alleen doen wat de meerderheid wil. Want vrijheden zijn per definitie voor allerlei mensen verschillend. De een beleeft de vrijheid binnen een CAO en de ander juist niet. En veiligheid in werk en verkeer is voor iedereen nodig. Het gaat dus om de openheid in de regelgeving om voor iedereen de ruimte te creëren die men wil.

Even als voorbeeld het referendum over de associatieovereenkomst tussen EU en Oekraïne. Dat is ja of nee. Elke nuance voor welke minderheid dan ook is weg. Ik ga wel stemmen en kies voor ja. Ook al blijkt het niet te werken, want over de vraag wat de betekenis is van de uitslag, is nu al een heftig debat gaande. Besluiten die alleen zwart of wit zijn werken niet in een onze democratie. Wij zijn een land dat vrijheid biedt aan minderheden in een rechtstaat. Zo voorkom je terreur, alleen door respect te hebben voor minderheden. Maar Oekraïne moet het wel met onze steun kunnen waarmaken.

Een democratie voor minderheden geldt voor de or natuurlijk ook.