Wellicht weet je nog dat er een Occupybeweging was. Een ongeorganiseerde internationale protestbeweging die zich richtte tegen economische en sociale ongelijkheid. Het begon in eind 2011 in Wall Street en breidde zich uit over honderden steden in de Verenigde Staten en daarbuiten, ook in Nederland. Ongeveer een jaar na het ontstaan waren nagenoeg alle vaste Occupy-protesten in Nederland verdwenen.
Maar het lijkt mij dat de bron van de onrust niet verdwenen is. Beleidsmakers en overheden hebben niet geluisterd, de oorzaak is niet of onvoldoende bestreden en dan ontstaan er hardere acties zoals de stakingen in België en Frankrijk. Dan gaan volgens de media niet de werknemers of medewerkers de straat op maar ‘arbeiders’. Het zijn ook de laagst betaalden in tegenstelling tot het Occupypubliek, dat waren vooral studenten en intellectuelen.
Ze wisten echter wel waar de schoen wringt namelijk het enorme verschil in inkomen van de rijken die van hun geld leven en de werkende mensen. Dat het economisch beleid tot gevolg heeft dat de financiële draagkracht van de rijken sterker wordt en de minder draagkrachtigen uitbuit worden En dat is nog steeds zo. Ook in ons land geven de cijfers aan dat het aantal kinderen onder de armoedegrens toeneemt, de voedselbanken steeds meer klanten krijgen, het aantal mensen met schulden groeit en de lagere inkomens in de problemen komen.
In Frankrijk wil men onder druk van de EU en natuurlijk van de EU landen de sociale wetgeving moderniseren. Net als bij ons de pensioenleeftijd verhogen, de ontslagtermijnen verkorten en de vakbeweging aanpakken en met name de arbeidsvoorwaarden. Dezelfde soort hervormingen wil de overheid in België en met name in Wallonië, het Franse deel van België. De vakbonden zijn daar sterk en hebben veel leden onder de werknemers dus er is een grote aanhang op de been gebracht.
De maatregelen van de hervorming van de sociale zekerheid zijn gebaseerd op de gebruikelijke economische argumenten. Meer groei, minder werkloosheid en iets meer inflatie, dat is het medicijn volgens de Neo-liberalisme. Jaap van Duin oud-hoogleraar economie en bestuurder bij Robeco, schrijft daarover in zijn boek “Uit Balans” dat we daarmee op de verkeerde weg zijn. Ik schreef daarover al in mijn blog over werkgelegenheid.
Het is dus terecht dat er acties komen van de vakbeweging over de belangrijke de wijzigingen van de sociale wetgeving. Want in brede kringen in de EU worden die voorstellen van deze landen omarmt en zijn voor een deel al uitgevoerd. In Nederland heeft de verhoging van de pensioenleeftijd tot een overvloed aan werkloze ouderen geleid, dus daaraan kunnen we zien dat het niet werkt. Of sterker nog helemaal niet werkt.
In plaats van een herziening van de wet worden grote bedragen gestoken in onbewezen oplossingen tegen de werkloosheid. De ondernemingen bezuinigen nog steeds maar werkgelegenheid vraagt om investeringen. Het gaat allemaal om de winst en de verdeling ervan en daar zit de or natuurlijk bovenop om stakingen te voorkomen.