Toen ik de Sandenburgerlaan op fietste werd ik getroffen door de lichte tonen groen van de hoge beukenbomen. De blaadjes kwamen net uit de knop en waren nog nauwelijks te zien. Het lichte groen schemerde tussen de verder nog kale takken. Dat is voorjaar dacht ik. Hier zie je de overgang tussen de winter met zijn bruine tonen van het kale hout en het nieuwe leven dat vooruit loopt op de zomer.

Dit zijn wel het mooiste stukjes van het jaar, de overgangen tussen de seizoenen. Zoals de overgang van herfst naar winter met de eerste sneeuwval. Het heeft iets spannend. Wat er was verdwijnt onherroepelijk voor een jaar. In tegenstelling tot andere ‘verdwijningen’ heeft dit niets treurigs. Wij maakten kort geleden het overlijden van een vriendin mee dan is er het verdriet van het overlijden. Dan is er iets weg wat niet meer terugkomt, in tegenstelling tot een wisseling van het seizoen.

Mensen zien dat verschillend. Sommige hebben namelijk de hoop of verwachting dat er iets voor terugkomt, anderen in het geheel niet. Zo is V&D weg en misschien komt er hier en daar iets voor terug maar die kans is klein. Er valt dus een gat. Er is geen hoop of verwachting meer. Dat is met veel ontwikkelingen zo. Er verandert iets en men ziet dan gelijk een “gat” ontstaan. Er is iets weg en men verwacht er niets voor terug. Maar dat is iets wat mensen denken. Het is een levenshouding. Men heeft niet alleen aandacht voor dat “gat” maar ook voor de verwachting en de hoop. Het is een kans.

Met mensen die de moed en het vertrouwen verliezen bouw je geen toekomst. En er moeten reële plannen gemaakt worden. (Een ex-topvoetballer benoemen als ambassadeur voor de oudere werkloosheid, die nooit werknemer is geweest, een vermogen heeft op de bank (of de Caymaneilanden) en niet weet wat er op de arbeidsmarkt gebeurt, daar komt geen lente van.)

Dat kan men leren van het voorjaar en leer te kijken naar wat er terug komt. En nog sterker maak er ook plannen voor. Leef voor de verwachting en de hoop. Kijk naar de vluchtelingen, zij laten huis en haard achter zich en proberen wanhopig iets nieuws op te bouwen. Want het leven moet geleefd worden en dat gaan ze zelf doen.

Maar de vluchtelingen hebben hoop en verwachting. Zij weten dat zij alles uit de kast moeten halen. Het gaat om mensen die zoveel inzet gegeven hebben. Wij kunnen helpen om hun leven weer op de rails te krijgen. Dat is niet alleen humaan maar ook welbegrepen eigen belang. Het doorzettingsvermogen van die mensen is groot en moet positief gewaardeerd en gestimuleerd worden.  

Een kleine deuk in onze welvaart en sombermans krijgt de kans om te klagen. Dan weer is het de EU, of de Oekraïne, of zijn het de Turken of de vluchtelingen. Altijd ligt het bij een ander want die zijn bedreigend en concurrenten. Zij nemen onze welvaart af. Maar het zijn even zoveel kansen. Het is maar hoe je het ziet.    

Dat is wat we in het voorjaar zien en zelf in kunnen vullen. Er moet gewerkt worden vanuit de verwachting en de hoop. Dat wordt bij alle veranderingen te gemakkelijk vergeten. “Ze zoeken het maar uit” wordt de slogan. En men ontneemt daarmee anderen het uitzicht op een toekomst.

OR-en let op uw zaak.