Het Midden Oosten is een brandhaard. Dat is al jaren een bekende uitspraak van regeringsleiders en commentatoren. En dat is inmiddels wel weer gebleken. Tunesië, Egypte en ook andere staten zijn onrustig en daar voeren demonstranten een oppositie tegen de zittende regeringsleiders. En die zaten er al even, sommige meer dan 30 jaar. Zij hebben er voor gezorgd dat er geen vrijheid is, geen werk en geen eten. Met de gevolgen van die ontwikkeling krijgen we nog heel veel te maken.
De vrijheid om invulling te geven aan je eigen leven is de belangrijkste bron voor de demonstranten. Dat kan iedereen die in het rijke Westen leeft zich wel voor stellen. Geen vrijheid om je eigen werk te kiezen heeft veel weg van dwangarbeid. Geen vrijheid van handelen, voor de pers en de media. Daarnaast is er geen werk en geen inkomen om een redelijk bestaan met eten en een onderkomen te betalen. Tot zover hebben we het niet over wonderen. Dit zijn heel begrijpelijke en voor ons zelfs vanzelfsprekende voorwaarden voor een redelijk bestaan.
De ontwikkeling van de landen in het Midden Oosten zal nog vele jaren vergen voordat er een behoorlijk welvaart is voor de inwoners van die landen. Dat betekent dat niet alleen de bedrijven die importeren of exporteren naar die landen daar de gevolgen van ondervinden. Ook voor de kosten van energie gaat dit grote gevolgen krijgen. Veel inwoners van die landen zullen niet wachten tot de ontwikkeling hen meer welvaart geeft, die zullen het heft in eigen hand nemen en buiten hun land gaan zoeken naar werk en inkomen.
In de bedrijven en organisaties in ons land zijn ook werknemers nodig. Door de vele gepensioneerden en het geringe aantal jongeren ontstaat er een tekort aan arbeidskrachten. Dat wordt nu al door de werkgevers en brancheorganisaties aangegeven. Waar moeten die werknemers vandaan komen? Dat kan bijna niet anders dan uit andere landen. Landen uit Europa maar wellicht ook landen van buiten Europa. En in de landen in het Midden Oosten waar de onrust heerst is 50% van de bevolking jonger dan 25 jaar. Die jongeren gaan niet wachten tot er banen zijn maar die gaan zelf op zoek. Ook naar het buitenland en zeker naar Europa. Dat zijn de beroemde allochtonen en Islamieten. En die zijn, als ze van zichzelf al niet zwart zijn, door ons zwart gemaakt.
En natuurlijk hebben die mensen uit andere landen een andere taal en andere gewoonten en godsdienst. Dat hadden de gastarbeiders in de jaren ’70 uit Marokko,Turkije en daarvoor uit Griekenland en Italië ook. En hoewel de tweede generatie van die gastarbeiders inmiddels geboren en getogen Nederlanders zijn noemen we die nog steeds allochtonen. We hebben niet een echt goede aanpak ontwikkeld om de mensen die blijven in ons land er bij te betrekken. De inburgering wordt voor hen onbetaalbaar gemaakt en op de arbeidsmarkt hebben ze weinig kansen.
Maar de komende jaren zullen er weer nieuwe medewerkers uit het buitenland komen. Zoals nu de Polen en Bulgaren maar straks de Egyptenaren en Tunesiërs. De bedrijven en en organisaties zullen dus in de toekomst met meer buitenlandse werknemers rekening moeten houden. De or kan vast aan de slag en met de HR afdeling en werkgever gaan nadenken over de inburgering van deze medewerkers. De omwenteling in het Midden Oosten komt zo heel dichtbij.
Cor P. Berkel
Redacteur OR-Online