De term wordt gebruikt als een aanduiding van personen die niets met de digitale wereld hebben, ze willen er ook niets mee te maken hebben. Nou ja, zou je zeggen, dan maar niet en even goede vrienden. Maar dat is te simpel. Want het blijft meestal niet bij de persoonlijke afwijzing. En naarmate de maatschappij en de ondernemingen meer gebruik gaan maken van digitale middelen gaan ze zich ook publiekelijk verzetten. Want men vind de digitalisering te ver oprukken. Het moet hen niet raken en hen dwingen het zelf ook te moeten gebruiken.
Een recent voorbeeld van dat gedrag is de gang van zaken sinds de start in 2008 van het patiënten-registratie-systeem nu: Landelijke Elektronisch Patiëntendossier. De bedoeling was dat één systeem van alle patiënten de medische gegevens zou bevatten en waar iedereen die met patiënten te maken heeft een toegang toe zou kunnen krijgen. Dat is afgeblazen en nu is er een communicatienetwerk ontstaan van de vijf grote koepelorganisaties in de zorg waar een beperkt aantal artsen en anderen een toegang toe hebben. Maar ook hier zijn nog steeds allerlei bezwaren tegen. Na 6 jaar modderen zijn er nog steeds problemen en werkt het maar heel beperkt.
Er komt op deze wijze nooit een goed werkend systeem, omdat er steeds tussen oplossingen uit de nood geboren worden. Het lijkt precies op het ontstaan van het spoorwegennet. Ook daar ontstonden eerste kleine regionale spoorlijnen, vaak met veel pijn en moeite. Pas later werden die verbonden tot een groot spoorwegennet. Vooral omdat er onder de bevolking mensen waren die niets zagen in een spoorlijn en spoorvervoer. Ook nu ontstaan er eerst allerlei kleine patiëntensystemen (44) in de plaatselijke ziekenhuizen die onder druk van de zorgkoepels met elkaar gaan samenwerken. En dan moeten patiënten expliciet toestemming geven.
En de oorzaak ligt bij digibeten. Dat zijn mensen die vooral in de alfa-sector opgeleid zijn, zoals advocaten, juristen, artsen, enz. En hoewel velen in hun werk te maken hebben met de technische ontwikkelingen, vooral artsen, ontbreekt het hen aan technisch inzicht. Omgekeerd hebben technisch opgeleide mensen geen idee van de oorzaak van de bezwaren die digibeten hebben. Er ontstaat zo een non-communicatie probleem. Men begrijpt elkaar niet en kunnen elkaars taalgebruik niet begrijpen. In de loop der jaren is dat er niet beter op geworden. Sterker nog bij de niet technische universiteiten heerst minachting voor de technisch opgeleide studenten. En dat blijft hangen aan beide kanten.
Maar gelukkig er gloort een oplossing aan de horizon. Als we het gebruik en de ontwikkeling van de auto bekijken dan is duidelijk dat die voor heel velen een gewoon gebruiksmiddel is. En dat komt door de gebruikersvriendelijkheid. En met dank aan Apple die de onwaarschijnlijk goede zet gedaan heeft om gericht op de gebruiksvriendelijkheid een i-phone en i-pad te ontwerpen. Eerst de i-phone en daaropvolgend de i-pad. Dat getuigt van een inzicht dat terecht heel de wereld verbaast heeft doen staan. Deze apparaten worden inmiddels, net als de auto, op een enorme schaal gebruikt. Zelfs in de Tweede een Eerste Kamer. De leerlingen in onderwijs gebruiken ze ook steeds meer.
De digibeten zien niet en weten niet hoe het werkt maar het werkt en ze zien de voordelen ervan. Door een gebruikersvriendelijke toepassing te maken en daarbij een goede services en hulplijn op te zetten gaat het vaak lukken. Heeft de onderneming ook een goede manier om de digibeten over de streep te krijgen?
Cor P. Berkel
redacteur OR-Online